गावच्या घराबाहेर अंगणात एक छोटंसं तुळशी वृंदावनही आहे. आजी रोज पहाटे तिकडे रांगोळी घालते आणि सकाळ संद्याकाळ तुळशीची पूजा करते. 

ते दोघे ही जेव्हा मी गावी जातो तेव्हा माझ्याबरोबर विटीदांडू, लपाछपी आणि क्रिकेट खेळतात. दिवसभर आम्ही तिघे जण खूप खेळतो.

शिवाय, उन्हाळा हा कापणीचा हंगाम आहे म्हणून मी क्वचितच कोणते पीक पाहिले आहे. याशिवाय, पूर्वी अधिक माती आणि विटांनी बनलेली घरे असायची पण आता परिस्थिती बदलली आहे आणि पक्के घरांची म्हणजे काँक्रीट आणि इतर सामग्रीने बनलेली घर असलेली संख्या वाढली आहे.

सर्व शिक्षा अभियान आणि माध्यान्ह भोजन यांसारख्या योजना सुरू झाल्या तेव्हा गावातील शाळा भारत सरकारने बांधली होती. नदीच्या खोऱ्याजवळील गावाच्या प्रवेशद्वारापासून ते धबधब्यापर्यंत माझ्या गावाबद्दल सर्व काही परिपूर्ण आहे.

माझ्या देशाचे नाव भारत आहे. भारताला हिंदुस्तान असेही म्हणतात.

बलभद्रपूरचे रस्ते चांगले आहेत आणि जवळच्या शहराशी चांगली जोडणी आहे. शिक्षणासाठी शाळा आणि १० मिनिटांच्या अंतरावर हॉस्पिटल आहे. हिंदू-मुस्लिम दोन्ही समाजाचे लोक येथे शांततेने राहतात.

गावात स्वच्छतेचं महत्त्व जनांनी समजून घेतलं, आणि त्यास अपनंद केलं.

पुण्याचे, मुंबईचे खेळाडू बाजूला राहूदेत.. कमीतकमी मराठी खेळाडू तरी महाराष्ट्रातील शहारांच्या नावाने असलेल्या टिममध्ये असावेत की नाही!? आता काही लोक मला त्या टिममधील मराठी खेळाडूंची नावे सांगू लागतील.. पण मी इथे अपवादांबद्दल बोलत नसून संपूर्ण टिमबाबत बोलत आहे.

माझ्या गावाच्या पुढे, गंगा वाहते, जिथे गावकरी त्यांची शारीरिक आणि मानसिक तंदुरुस्ती सुधारण्यासाठी योगाभ्यास करतात. हे एका खास प्रसंगासारखे आहे जिथे सर्वजण एकत्र येतात आणि योगामध्ये सहभागी होतात.

गावा बाहेर एक छोटीशी नदी आहे. मी आणि माझे गावातील मित्र अंघोळ करायला तेथेच जातो. खरंच मला खूप-खूप माज्या येते.

पण आपण पाच-दहा पावले जात नाही तोच कुणाची तरी बैलगाडी जवळ येऊन उभी राहतेच. more info “अरे पावण्या, कवा आलास? शिवरामपंतांचा नातू नाही का तू!" असे म्हणून ज्या गप्पा सुरू होतात त्या गाव येईपर्यंत चालूच राहतात.

आमच्या या वेबसाइटवर इतर सुद्धा अनेक विषयांवर मराठीमध्ये निबंध उपलब्ध आहे, ते सुद्धा आपण आपण वाचू शकता.

सर्वात महत्त्वाचे म्हणजे, रात्री मी तारे पाहतो आणि मोजतो जे मी शहरात करू शकत नाही.

प्राकृतिक सौंदर्याने भरलेलं, गंदगी मुक्त स्थान.